Μια φορά κι έναν καιρό, το ουράνιο τόξο έβγαινε μετά από σταγόνες βροχής. Ήταν σαν μια οικογένεια που τα χρώματά του ήταν αδερφάκια.
Πρώτο ήταν το κόκκινο, δεύτερο το πορτοκαλί, τρίτο το κίτρινο, τέταρτο το πράσινο, πέμπτο το μπλέ κι έκτο το μόβ.
Όταν το ουράνιο τόξο έβγαινε μετά από τη βροχή τα χρώματα έπαιζαν μεταξύ τους κι ήταν χαρούμενα αλλά το κίτρινο, το πιο ζηλιάρικο, στενοχωριόταν κι θύμωνε που το κόκκινο ήταν πρώτο στη σειρά. Έτσι αποφάσισε να κρυφτεί πίσω από ένα ψηλό βουνό. Το ουράνιο τόξο έχασε την λάμψη του γιατί τα χρώματα έχασαν το αδερφάκι τους. Το πιο σημαντικό ήταν ότι κι ο λαμπερός ήλιος έχανε τη λάμψη του καθώς οι μέρες περνούσαν…
Το κίτρινο άρχισε να βαριέται, να νιώθει μοναξιά κι να αναπολεί τις χαρούμενες στιγμές που περνούσε με τα αδερφάκια του. Ώσπου μια μέρα ο ήλιος πλησίασε το κίτρινο κι το ρώτησε:
- γιατί έφυγες από το ουράνιο τόξο;
- γιατί ήθελα να είμαι πρώτο κι όχι δεύτερο
Κι ο ήλιος του απάντησε:
- Δεν έχει σημασία ποιος είναι πρώτος κι ποιος δεύτερος. Όλα τα χρώματα είμαστε σημαντικά κι απαραίτητα για να βγει το ουράνιο τόξο κι δε χρειάζεται να ζηλεύουμε τους άλλους αν έχουν κάτι που εμείς δεν έχουμε..
Έτσι χάρη στα λόγια του λαμπερού ήλιου το κίτρινο χρώμα γύρισε πίσω στα αδερφάκια του στο ουράνιο τόξο διότι κατάλαβε ότι δεν χρειάζεται να ζηλεύεις, αλλά ότι ο καθένας είναι μοναδικός κι ξεχωριστός !!