Η Βάσω εκτός από εξαιρετική κλόουν – ανιματέρ του Poly party είναι και μητέρα ενός πανέμορφου κοριτσιού. Μας διηγείται μέσα από αυτό το άρθρο την προσωπική της εμπειρία με το κατοικίδιο της τον Φρόυντ και το πόσο άλλαξε η ζωή της και του παιδιού της η ύπαρξη ενός σκύλου στο σπίτι!
Από μικρή μεγάλωσα με φόβο για τους σκύλους. Η μητέρα μου, μου μετέδωσε την δική της φοβία που με τα χρόνια μεγάλωνε, πάντα όμως σαν παιδί ένοιωθα αγάπη γι΄ αυτά-ανεξήγητο δεδομένου ότι δεν τολμούσα να τα πλησιάσω ούτε στο χιλιόμετρο.
Δεν τα πείραζα και πάντα έκλαιγα όταν έβλεπα κάποιο πληγωμένο στο δρόμο, πάντα όμως από απόσταση.
Η φοβία αυτή σχεδόν εκμηδενίστηκε όταν γνώρισα τον άντρα μου αφού αυτός είχε μεγαλώσει με σκύλους. Αναγκάστηκα λοιπόν ευτυχώς αν μη τι άλλο να μάθω να συνυπάρχω με αυτά.
Και έρχομαι στο παρόν. Είμαι ήδη μητέρα ενός εννιάχρονου κοριτσιού το οποίο σε αντίθεση με μένα λατρεύει οτιδήποτε έχει τέσσερα ποδαράκια. Γι΄αυτό και εγώ ποτέ μα ποτέ δεν της μετέδωσα τη φοβία μου. Το αντίθετο μάλιστα την ενθάρρυνα όσο μπορούσα. Δεν θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να περάσει στο παιδί του τέτοιου είδους αρνητικά συναισθήματα.
Εδώ και επτά μήνες λοιπόν στην οικογένειά μας προστέθηκε άλλο ένα μέλος…. ο Φρόυντ.
Ναι καλά καταλάβατε… τώρα πια στο σπίτι μας κυκλοφορεί ένας σκύλος… και μάλιστα τεράστιος.
Εκτός απ ‘την επιμονή της κόρης μου και του άντρα μου αφορμή στάθηκε η φωτογραφία του γλυκού μου Φρόυντ που είχε αναρτήσει στη σελίδα της η Φιλοζωική της Λάρισας. ΤΟΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ. Η επαφή μου με τις φιλοζωικές με μετέφερε σε έναν κόσμο που μέχρι τότε μου ήταν άγνωστος. Τότε διαπίστωσα για άλλη μια φορά πόσο κακός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος και πως εγώ ήθελα να βοηθήσω υιοθετώντας ένα αδέσποτο.
Η ζωή μας άλλαξε. Ο Φρόυντ έφερε στο σπίτι μας μαζί με την αφεντιά του, ένα τσουβάλι συναισθήματα. Αγάπη, φροντίδα, πίστη, φιλία και πολλά άλλα που δεν περιγράφονται με λόγια. Το παιδί μου έγινε πιο υπεύθυνο, το αγαπάει, το φροντίζει και βλέπω την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Όσο για μένα.. έχω γίνει άλλος άνθρωπος… ο άντρας μου δεν με αναγνωρίζει…. δεν έχω καλύτερη στιγμή από αυτή του σαββατοκύριακου που ξυπνάω και αντικρίζω την κόρη μου αγκαλιά με τον Φρόυντ και κείνος να την γλείφει δείχνοντάς της με τον τρόπο του πόσο την αγαπά.
Αυτά τα ματάκια που κάποτε έδειχναν λυπημένα τώρα νοιώθουν ασφαλή και γεμάτα ευγνωμοσύνη… τι έχανα τόσο καιρό!!!…
Γλυκιές μητερούλες δεν θέλω να σας κουράσω άλλο άλλωστε θα μπορούσα να γράφω ώρες για το παιδί μου και το σκυλί μου. Για όσες δεν το τολμούν να το τολμήσουν. Λίγες τριχούλες μέσα στο σπίτι δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που θα προσφέρει σε σας και την οικογένειά σας ο τετράποδος φίλος σας.
Ίσως είναι η μόνη ανιδιοτελής αγάπη που θα γνωρίσετε.
Φιλικά γουφ-γουφ… μια πρώην φοβητσιάρα!